Księżyca ubywa, na świecie wojna i w ogóle się porobiło, Niuniu. No źle się dzieje na tej planecie, nawet coraz gorzej. Debile powoli zaczynają panować nad światem, nie wierzą w zmiany klimatu… wierzą tylko w spiski i pieniądze. Unikam wiadomości jak tylko mogę, Gabuniu, zajęta jestem czytaniem, oglądaniem chińskich ckliwych seriali historycznych – mówię Ci, jakie urocze chłopaczki w nich grają – no i swoją manufakturą. Nie wiem już, gdzie utykać gotowe rzeczy…
Nie ma Ciebie w naszym łóżku, a od lutego nie ma też Abelardzika, Mufka ostatnio w ogóle nie chce spać z nami. Jedynie MIętówka została na posterunku. W ogóle, trochę mieliśmy pogrzebów w tym roku, Abelard, Masza, teściowie, Piotrek…
No. Państwa podejrzenia poszły w kierunku cukrzycy, albowiem Maszka od kilku dni zaczęła bardzo dużo pić. I siusiać. Wezwany do tablicy Junior umówił się wczoraj na badania, posadził ojca za kierownicą i pojechali. Pojechali we troje, wrócili we dwóch. Pańcio w stuporze, Junior bez słowa poszedł po szpadel i oszołomiona pańcia z trudem wycisnęła informację, że zrobiono USG, które wykazało, że Masza ma na wątrobie wielkiego guza, który kilka dni temu pękł i właśnie się rozlewa na pozostałe narządy.
Masza miała około 12 lat, była dużą, grubą damą, zwana przez państwo grubą lub rudą Bertą, nie była psem towarzyskim, trochę się bawiła z Luckiem, ale w domu dekowała się w pokoju Juniora i nie chciała zadawać z nikim. Miała ciężkie dzieciństwo i młodość, Junior z ówczesną panną zabrał ją ze schroniska chyba w Opolu? Do weta jeździł z nią do Raciborza w każdym razie. Potem, jak może ktoś pamięta, panna się oddaliła a Junior po jakimś czasie wrócił na łono rodziny. Z Maszą, Zuzą i Racuchem.
Maszuniu, śpij spokojnie, nikt już nie będzie zawracał ci głowy…
„Jeżeli porcelana to wyłącznie taka Której nie żal pod butem tragarza lub gąsienicą czołgu, Jeżeli fotel, to niezbyt wygodny, tak aby Nie było przykro podnieść się i odejść; Jeżeli odzież, to tyle, ile można unieść w walizce, Jeżeli książki, to te, które można unieść w pamięci, Jeżeli plany, to takie, by można o nich zapomnieć gdy nadejdzie czas następnej przeprowadzki na inna ulicę, kontynent, etap dziejowy lub świat
Kto ci powiedział, że wolno się przyzwyczajać? Kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze? Czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy w świecie czuł się jak u siebie w domu?”
Stanisław Barańczak
Ale żeby nie zdołować się kompletnie, specjalnie dla Ai moja ulubiona żurawka, która nie tylko jest śliczna z liści, ale kwitnie na różowo. Tak btw z 21 żurawek przeżyło 10, z czego trzy mają po dwa liście.
W piątek odbył się pogrzeb teścia i tak pańcio w dwa miesiące został sierotką.
Ze spraw przyziemnych – paµstwo przez kilka dni nie mieli wody, wywiercili nową studnię, zastanawiają się nad kupnem nowej pompy, niestety, trochę z kasą krucho, ostatecznie dwa pogrzeby nie w kij dmuchał.
Ślimaki znowu atakują, pańcia znowu poluje.
Drzewa rosną jak szalone, więc Młody został zatrudniony do obcięcia gałęzi na dębie, a także do zainstalowania podpórek do róż. Emma pomagała…
Napiszę krótko – to co robią ruscy za naszą granicą przestało mi się mieścić gdziekolwiek, nie tylko w mózgu. Nie ogarniam, nie ogarniam, nie ogarniam też tego, że świat się gapi i w zasadzie nic z tego nie wynika, z tego gapienia się. O ruchach naszego rządu nawet nie chce mi się gadać, szkoda klawiszy i moich nerwów.
Pomijając sprawy wojenno krajowe, w zeszłym tygodniu świeżo odwołany covid w ciągu kilku dni zabił moją teściową. We wtorek zabrana do szpitala, od środy w śpiączce, w sobotę umarła.
Generalnie nie jest do dobry moment na wesołe opowiastki, choć, oczywiście, nie rezygnujemy z nich we własnym gronie, rodzinny czarny humor trzyma nas w pionie. w tym jesteśmy dobrzy. Ale na razie muszę odpuścić humoreski w internetach, wybaczcie.
Wrócę jak skończy się wojna, a zanim to nastąpi to ewentualnie tylko fotki… Trzymajcie się ciepło.
Pamiętacie to zdjęcie Abelardzika z któregoś lata, podpisane „król życia?” Nie mogę go teraz znaleźć, nawet nie pamiętam, który to był rok, mam je wydrukowane na poduszce.
Poniedziałek, 14 lutego, Linda wciąż nuci to w mojej głowie, pani doktor jeździ Misiowi po brzuszku, po płucach, po nerkach i coraz bardziej widać, że serce, którym tak się od pół roku przejmowaliśmy, to wcale nie największy synusiowy problem. Od piątku Abelardzik wszystkim wymiotuje, jesteśmy na tym usg na krzywy ryj, pani vet coraz bardziej marszczy brwi, patrzę na prawie całkiem ciemny obraz płuc, i już wiem, że nie ma co zwlekać, niezależnie od tego co ja
co ja
Mówię pani vet, że tylko zadzwonię po męża, bo na pewno chce się też pożegnać, pańcio przychodzi, szeptem mu zdaję relację ze zmienionych nerek, z zajętych płuc, z ostrego zapalenia żołądka, ale za to serce wcale się nie powiększyło tak bardzo… Ważymy Misia ostatni raz – 4,7 kg. Nie, ja wiem, że nie ma co czekać, aż pies umrze z głodu, ale co mi po tej wiedzy. Jak osiem lat temu, przy Gabuni, stoję zasmarkana, synuś jak zawsze opiera łebek o mój policzek, niewiele widzi, nic nie słyszy, słabo się ogólnie orientuje, ale póki go trzymam jest spokojny, szybko jest po wszystkim.
Decyduję się pochować Abelarda NA Gabuni, miejscówki nam się kończą, zresztą chcę ich mieć razem. Panowie idą na wieczorny spacer z psami, wślizguję się do garażu, gdzie go zostawiliśmy, Misio jest już sztywny a ja pozwalam sobie na
Misiu, moje serduszko.
Mój policzek wciąż tak dobrze pasuje do psiego pyszczka, do tego załamania przed czółkiem, po chwili czółko jest całe mokre, w końcu idziemy do Gabuni, Junior kopie ostrożnie, potem pańcio układa Abelarda zawiniętego w moją sukienkę, udeptuje grób, na wierzchu z powrotem kładzie płytę z gresu.
I tak teraz leżą razem, Niunia i Niunio.
A w naszym łóżku tak strasznie pusto.
„Nad horyzontem błyska się i słychać szczęk żelaza Nigdy nie będzie takiego lata”
