No dobra, nie unikniecie miliona zdjęć pańciowej wnuczki

która, oczywiście jest szalenie mądra i inteligentna i grzeczna i w ogóle. Napisałabym jeszcze, że także śliczna, ale fakt, że wszyscy twierdzą, że jest podobna do mnie, jakoś mnie wstrzymuje. Nigdy się w dzieciństwie i wczesnej nastolatkowości nie czułam, hm, śliczna. Więc wyczuwam tu jakiś dysonans poznawczy.
W każdym razie spędziłam z Emmą większość soboty i obie przeżyłyśmy. Naprawdę, sukces.
Oglądałyśmy świnkę Pepę (oesu, z całym szacunkiem dla twórców, ale gdzie te świnki mają oczy? I ile? Dwie pary, jedną po lewej stronie pyszczka, a drugą po prawej…?)
… a także serial o wolnym mustangu Duchu. Nie cały, oczywiście. Poza tym uśpiłyśmy wszystkie bejbi, babcia nauczyła się obsługi nocnika (tak, tak, teraz kurde nocniki są zaiste wypasione i wieloczęściowe. Łaskaboska, że nie na pilota, ale wszystko przed nami) a Emma osobiście ugotowała dla babci zupę z klocków. Biedne dziecko doznało też wstrząsu na widok babci pożerającej pora z zupy (prawdziwej) Chyba uważa to za coś niejadalnego.





Ten strój i sztuczny warkocz to jest rozumiecie Elsa z krainy lodu. Emma jest prawdziwą fanką Elsy i już oczywiście była w kinie na Frozen II. Cholerni twórcy kompletnie nie przemyśleli jednej sceny. Mianowicie tej, w której Elsa energicznym ruchem rozplata warkocz i dalej zasuwa w rozpuszczonych włosach. Jasną jest rzeczą, że od tego czasu Emma życzy sobie chodzić w tej samej fryzurze. O ile podczas walki frozenballami to może wygląda owszem efektownie, to w codziennym życiu młodej damy niekoniecznie jest praktyczne.
Bonus – Emma na mustangu. Mustang ma bagażnik z tyłu, znaczy się jest koniem bagażowym, nie?