Gwiazdy nad sosnami, jak zawsze w ten dzień.

To zaczyna być aż nieprawdopodobne, każdy 13 października jest pogodny, noc łagodna i pełna gwiazd.
Tak jak wtedy. Jak cztery lata temu.
Niuniu malutka, odszedł Ziemniak, odszedł Kryzys, pojawiła się Merit i mały Bulwieć. Taki jest prawie jak Kartofel, pamiętasz? I taki czarny jak Ty i łebek ma gładziutki, ale jednak inny jak go głaszczę, inny niż Twój. Moja ręka wciąż pamięta dotyk niespokojnych uszek, atłas wąskiego czółka, chłód noska.
A ja pamiętam niebieskie niebo nad sosnami, nad czeremchą przy ganku, i dom, który Cię żegnał, kiedy odjeżdżałaś w moich objęciach w ostatnią podróż.
Mały płomyczku, wciąż pamiętam.