Kosmos nad moją głową, pod nogami grób, a przed nami niepamięć

No, taka prawda. Stawiam lampkę na grobie Niuni, dziś druga rocznica. Gdzieś wśród gałęzi sosen miga mała gwiazdka. Nie ma Cię nigdzie Niuniu, nie umiem się podpierać tęczowymi mostami. Tyle tylko, że będę Cię pamiętać zawsze, a jak mnie zabraknie, to znikniesz w niepamięci.
Jak tyle psów, kotów, ludzi przed nami.
Taki świat.
Może bywa piękny, ale chyba go nie lubię.
Za to przemijanie.

PS. Z relacją o uroczystości pamięci mojego Taty czekam na fotki od siostry.

Ten wpis został opublikowany w kategorii Pańcia osobiście i oznaczony tagami . Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.

7 odpowiedzi na Kosmos nad moją głową, pod nogami grób, a przed nami niepamięć

  1. ~tinga pisze:

    Ściskamy i podsyłamy odrobinę dobrej energii. A tylko odrobinę, bo sami się się szykujemy do odejścia Smerfa i tak ciężko się żegnać… sama wiesz.

    • Megana pisze:

      Ano. Sił do tego potrzeba. Psychicznych, w sensie. Ja myślę o tych, które jeszcze czekają na ratunek i na dobrą śmierć, jeśli wiesz, co mam na myśli.

      • ~tinga pisze:

        Chyba wiem, bo biorąc z Ciebie przykład, postanowiłam zbierać staruszki i dawać im emeryturę godną, choć na dużo mniejszą skalę oczywiście.

  2. ~Aia pisze:

    Gabuniu, psinko…
    Bez Niej to i mi się wydaje Wasz dom taki inny, inne opowieści, zupełnie inny rozdział. Wciąż tak nieswojo, jak wspominasz o którejś suczynce.
    Przemijania nadal nie pojmuje, nie mieści się w głowie, że to już, dalszego ciągu nie będzie, to nie przerwa, po której zaczniemy wszystko od nowa, po staremu…

    Smutno.

Skomentuj ~Aia Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *