ROZMOWY NA DWIE GŁOWY, czyli siostro, paaaająąąąk…

Pańcia – Genek, jazda do łóżka.
Generał – Nie mogę, nie dam rady, zanieś mnieeee…
Pańcia (wzdycha i zanosi)
…
G – daj mi puszeczkę, muszę więcej jeść, jestem taki słabyyy…
P (daje trochę na miseczkę)
…
G – Ooo, Stefan, ratunku, porwie mnieeee!
P (szczotką odmiata Stefana na bezpieczną odległość)
…
G – Daj więcej puszeczki na śniadanko, daj więcej…
P- Chłopie, dostałeś już swoją porcję.
G – Ale ja chcę jeszcze… taki jestem chudy… bladyyy…
P – Jazda z kuchni, bo Blue wejdzie i się wywali, a ja muszę lecieć do pociągu.
G – Zanieś mnie na fotel, przecież widzisz, że się słaniam na łapach…
P (wynosi kotecka z kuchni)
…
G – Zabierz tego awanturnika, pobije mnieee!
P (ścierką przegania Barbusia i poleca mu się uspokoić)
…
G – Znieś mnie na dół, muszę na siusiu…
P (znosi kotecka ze schodów)
…
G – Podsadź mnie na parapet, nie mogę skakać tak wysoko…
P (odwraca się poirytowana do małżonka) – Jeżeli jeszcze raz wyniki badań któregoś kota przeczytasz na głos przy kocie, to ci dam po tym głupim łbie! Cwaniak usłyszał, że ma niewielką anemię i teraz go noś, zanoś, podnoś, wynoś i dokarmiaj…!
G – Tam było słowo „niewielką”…? Niemożliwe, jestem taki słabyyyy…
Pańcio (z roztargnieniem) – Dobijmy go, niech się nie męczy.
G (z godnością sam zeskakuje w fotela i udaje się na godzinną emigrację do sąsiadów, by wyrazić swój stanowczy sprzeciw przeciwko tak brutalnemu traktowaniu anemika…)